Afscheidscolumn burgemeester José van Egmond

Beste inwoners,

‘Er is voor alle dingen een moment, en voor alle dingen onder de hemel is er een tijd’
Met deze woorden uit Prediker kondigde ik onlangs in de gemeenteraad mijn afscheid aan. Na ruim zeven, bijna acht jaar uw burgmeester te zijn geweest, vind ik het tijd om het stokje over te dragen. Mijn beslissing om een nieuwe stap te zetten was geen gemakkelijke, maar wel een weloverwogen keuze. Ons kroost is uitgevlogen. Er is een nieuwe tijd en nieuwe ruimte. Het is op een bepaald moment goed om verder te gaan. Dat is goed voor Reimerswaal en goed voor mij.

De afgelopen jaren heb ik met liefde en aandacht onze gemeente op de kaart mogen zetten. En gelukkig hoefde ik dat niet alleen te doen. Ik wist me altijd omringd met mooie mensen die me hielpen, advies gaven en tegenkracht boden. Een belangrijke opdracht bij mijn aantreden in 2017 was om een burgemeester van alle inwoners te zijn, en vooral: dichtbij inwoners. Die opdracht heb ik met beide handen aangegrepen. En ik moet u zeggen: u heeft het mij zo makkelijk gemaakt! Met open armen heeft u mij ontvangen, waar ik ook kwam. Dat Zeeuwen stug zouden zijn, enfin, daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Uw gastvrijheid en hartelijkheid waren altijd voor mij een bron van grote vreugde. En dat ik aanvankelijk niet zoveel van het Zeeuws begreep, dat nam u mij totaal niet kwalijk. Hoe fijn was dat! Ik heb altijd genoten van de prachtige, zachte klanken van het Zeeuws, ook al ‘bak’ ik er zelf weinig van.

Met dankbaarheid kijk ik terug op de afgelopen jaren. En trots ben ik op u, inwoners die ervoor zorgen dat er omgezien wordt naar elkaar in onze dorpen. Waar vrijwilligers klaarstaan om een handje te helpen bij (sport)verenigingen, bij taallessen, bij het ondersteunen van vluchtelingen en nieuwkomers, bij dagbesteding, bij hulp voor ouderen, in de kerk, in het dorpshuis of op school. In goede en kwade dagen. Want ook die waren er. Nooit had ik kunnen denken dat een pandemie ons leven zo op z’n kop zou gooien. Achteraf oordelen we makkelijk over hoe het had gemoeten en hoe het beter zou kunnen. Maar ik denk toch ook aan de pijn en het verdriet bij de zieken en het verlies van dierbaren. 

We rolden van een pandemie zo een oorlog in. Weliswaar een oorlog op afstand. Maar toch. Elke dag merken we de gevolgen, al was het maar in onze portemonnee. Maar nog belangrijker: het confronteert ons met onze eigen waarden, die zo belangrijk voor ons zijn. Waarden van vrijheid en vrede, van recht en veiligheid. Op zaterdag 8 april vierden we voor het eerst internationale vrouwendag in Yerseke. We stonden stil bij het verhaal van dienstbode Neeltje Lokerse, geboren in Yerseke. Hoe zij moest vechten voor haar recht, voor vrouwenrechten, die niet veel waard waren. Ook Anna, gevlucht uit Oekraïne, in het voorjaar van 2022, deelde haar verhaal met ons. Een ontroerend verhaal over oorlog, angst en moed.

Vrijheid, recht en vrede. Ze staan onder druk en zijn nooit vanzelfsprekend. Samen mogen we deze waarden dragen en koesteren. Door elkaar in de ogen te kijken, door naar elkaar te luisteren, door elkaar te bevragen. Zo blijft ons hart zacht. 

Met warme groet!
José van Egmond